Moja wiedza o tej maszynie jest minimalna i poszerzam ją dopiero dlatego też odpuszczę sobie rys historyczny. Powiem tylko ,że YF-23 był to konkurent YF-22 na przyszły supermyśliwiec dla USAF. Jego główny konstruktor czyli Northrop postawił na niewidzialność dla radarów, prędkość i łatwość obsługi. Różniło się to nieco od podejścia producentów YF-22. Wybór tego drugiego i odrzucenie pierwzego nadal jest kontrowersyjny ,lecz być może YF-23 jeszcze powróci „na tapetę”.

Model Hobby Bossa został ,brzydko mówiąc ,całkowicie „zjechany” przez „znafcuf” na zachodnich forach. Czy są ku temu powody? Nie wypowiem się na ten temat.Patrzę na nowy wypust HB okiem laika ,który klei dla przyjemności i odstresowania. YF-23 Hobby Bossa działa na wyobraźnię i więcej od niego nie wymagam. No…może żeby cześci do siebie pasowały :)
Skoro już mowa o częściach to te wykonane są naprawdę porządnie. Wnętrze kokpitu zasługuje na pochwałę. Poza fotelem ,który jest jakiś dziwny nie trzeba szukać żywicznych ulepszaczy. Wnęki podwozia też nie pozostawiają wiele do życzenia. Są też kanały dolotowe do silników , szkoda tylko że HB nie wykonał imitacji turbin. Wiem ,że nie byłoby ich widać no ale pasowałoby. Wnętrze dysz wylotowych też średnie i trzeba będzie ciut pokombinować. Bryła posiada dziwne zaklęśnięcia na powierzchni ,które zapewne wzbudzą obawy u wyjadaczy. Linie poziału są równe i delikatne.
Zastrzeżenia budzą kalkomanie ,które wykonana dla hipotetycznego ,seryjnego F-23A. Pojawiłsię już zestaw właściwy dla obu prototypów i zapewne pojawią się kolejne lecz cięzko mi pojąć dlaczego chińczycy zdecydowali się na pudełkowe „Co by było gdyby…”.
Podsumowując, kawał modelu (prawie pół metra) za niewielkie pieniądze (zapłaciłem 130 zł). Wyjadacze będą kręcić nosami, ja polecam :) Mam dwa egzemlarze i plan na trzeci.

Tym razem daruję sobie historię pierwowzoru, powiem tylko ,że Viper Mk VII to następca opisanej już wersji Mk II. Był szybszy ,zwrotniejszy i lepiej uzbrojony. Jego komputer pokładowy pełnił rolę „wspomagania” pilota , lecz stał się również jego piętą achillesową. Zawirusowany , paraliżował myśliwiec, co prowadziło do jego zniszczenia. Mark VII zostały z czasem pozbawione tej słabości, co z kolei sprawiło, iż latać nimi mogli tylko wybitni piloci.

Model

Cóż tu dużo mówić – to również wypust Moebiusa, lecz przepakowany przez Revella. Zestaw jest stosunkowo prosty-zawiera jeszcze mniej części niż Mk II. Jednak „mało” w tym wypadku nie znaczy całkiem źle.
Mamy więć typową dla Revella instrukcję (daleko jej do oryginału Moebiusa), niesłej jakości kalkomanie (oznaczenia na dwa myśliwce) oraz części z jasnoszarego polistyrenu.
Zacznę od kabiny która jest aż do bólu prosta. Wanna, fotel, ścianka tylna , jeden ekran radaru(chyba) i pilot składający się z pięciu części. Właśnie pilot jest chyba najciekawszym elementem kabiny gdyż modelarz dostaje wybór: albo za sterami kobieta albo facet. Czym się różnią? Hmmm…frontem-na zdjęciach widać o co chodzi :) Dostajemy dwa różne przody tułowia i możemy zdecydować ,kogo wolimy mieć za sterami naszego Vipera. Poza tym do kabiny idzie sporo kalkomanii na różne ekrany lecz w tym wypadku warto zaopatrzyć się w blaszany kokpit , który również produkuje Paragrafix. Kabina sporo na tym zyska. O ile w Mk II można było obejść się bez blach, tak tu już zalecałbym nabycie tego zestawu.
Kadłub jest dwuelementowy: góra i dół. Pasują do siebie bez zastrzeżeń ,lecz szpachla się przyda. Wsporniki lądownicze (podwoziem bym tego nie nazwał) mają mało szczegółów ,lecz tu pasowałoby sprawdzić jak miał pierwowzór. Wnęki „podwozia” mają użebrowanie lecz poza nim goło i niewesoło. Linie podziału są szerokie, lecz mają prosty przebieg i nie zanikają.
Dysze silników prezentują się bardzo dobrze i choć szczegóły są nieco toporne to mają potencjał.
Elementy przeźroczyste są na dobrym poziomie.

Werdykt

Według mnie warto. Bryła przypomina oryginał ,a szczegóły można uzupełnić. Viperek zrewanżuje się niecodzienną sylwetką na półce i drapieżnym kształtem. Skala 1:32 kosztować musi , zapłaciłem za ten model około 100 zł i muszę przyznać ,że mimo pewnego niedosytu nie żałuję. Polecam!

PS:

Zdjęć pudełka nie ma ,gdyż wracałem ze sklepu rowerem z Viperem w reklamówce na kierownicy. Pech chciał ,że zaczęło padać. Zerwał się również wiatr i spowodował nagłe wkręcenie się reklamówki w przednie koło. Straciłem pudełko ale nie ucierpiałem ani ja, ani rower ani model.

Jako ,że nie wszyscy „siedzą w temacie” pozwolę sobie przybliżyć nieco pierwowzór tego modelu. Viper mark 2 to jeden z myśliwców kosmicznych występujących w serialu „Battlestar Galactica”. Była to jednostka przechwytująca zdolna do lotów również w atmosferze. Niewielkie Vipery charakteryzowały się doskonałą zwrotnością i szybkością. Ich długość wynosiła niecałe dziewięć metrów. Były uzbrojone w dwa działka z zapasem 800 sztuk. Ponadto mogły przenosić też różnego rodzaju pociski kierowane itp. Z czasem wersja Mk II była wypierana przez nowsze Mk VII (recenzja modelu Revella już niebawem) lecz starsze „dwójki” miały w zanadrzu pewną niespodziankę. Ich komputery nie były połączone w sieć więc nie mogły być sparaliżowane w odróżnieniu od komputerów zamontowanych na Mk VII. W pewnym momencie , mimo iż niemal zabytkowe, stały się niezbędne.

Model

Wypust Moebiusa ma już trzy lata lecz nadal trzyma poziom, poza tym to jedyna „dwójka” na rynku w tej skali. W tym roku Revell przepakował wersję II oraz VII ale to dokładnie ten sam model. Model pojawił się u mnie niedawno i mimo ,że czytałem wiele recenzji tego modelu to i tak byłem zaskoczony profesjonalnym podejściem firmy. Bardzo ciekawie zaprojektowane pudełko (na dnie znajduje się zdjęcie fragmentu hangaru na tle którego możemy wyeksponować gotowego Vipera) mieści sześć ramek z białego plastiku oraz jedną z elementami przeźroczystymi. Uwagę zwraca instrukcja zrobiona w formie odprawy przed misją oraz ładnie wydrukowane kalkomanie niemal formatu A5.
Pod względem jakości odlewu Moebius stanął na wysokości zadania. Bryła modelu nie budzi zastrzeżeń Części są wykonane czysto, bez nadlewek i niedolewek. Jam skurczowych nie zaobserwowałem.
Kabina odwzorowana jest nieźle ze sporą ilością szczegółów. Znajdujące się w kokpicie ekrany można zaimitować za pomocą kalkomanii aczkolwiek do pełni szczęścia zalecam kupno zestawu Paragrafix. Jego zdjęcia znajdują się poniżej. Elementy są wykonane solidnie, z grubszej blaszki niż np te Eduarda. Dodatkowym smaczkiem jest żywiczna figurka pilota.
Jak to zwykle bywa w modelach aparatów latających mamy wybór: podwozie wypuszczone lub schowane. Wsporniki (bo goleniami bym tego nie nazwał) są całkiem niezłe, wnęki też (ale dlatego ,że są).
Dysze silników to odjazd. Bardzo szczegółowe , w pierwszej chwili myślałem ,że to żywiczny odlew. Tu Paragrafix nie miał wiele do roboty lecz mimo to zrobił blachy do dysz z opcją podświetlenia-kolejny miły smaczek. Bólem jest brak silniczków manewrowych. To znaczy są one zaimitowane jako kalkomanie ale nawiercenie ich da dużo lepszy efekt.

Kalkomanie zawierają oznaczenia dwóch pilotów. Czerwone pasy są wykonane jako kalki ale lepiej dać sobie z nimi spokój i namalować.

Elementy przeźroczyste są na dobrym poziomie. Jest też bardzo 'oldskulowa’ podstawka.

Werdykt

Zdecydowanie polecam. Widać mnóstwo serca i czasu włożonego w model. Brawo Moebius, oby tak dalej!